همه چیزهایی که برای شروع کار با کدک های ویدیویی نیاز دارید.

کدک ها می توانند واقعا گیج کننده باشند. از فرمت‌های محفظه (کانتینر ) قالب ویدئو گرفته تا عمق رنگ، هیچ چیز در مورد کدک‌ها برای کسی که تازه وارد طراحی موشن شده است روشن نیست!

در این پست همه چیزهایی را که برای شروع کار با کدک ها در موشن گرافیک باید بدانید را پوشش می دهیم. در طول راه، برخی از تصورات غلط را کشف خواهیم کرد و تعدادی از کدک های پیشنهادی برای استفاده در پروژه بعدی تان را به اشتراک خواهیم گذاشت. پس کلاه فکری خود را بپوشید، این یک پست نادره.

محفظه ویدئو / بسته بندی ویدئویی / فرمت ویدئو

وقتی در مورد کدک های ویدیویی صحبت می کنیم اولین چیزی که باید در مورد آن بحث کنیم اصلاً کدک نیست. در عوض این فرمت فایل است که حاوی کدک ویدیویی است که به درستی «محفظه ویدیو» نامیده می‌شود.

فرمت های محبوب عبارتند از .mov, .avi, .mp4, .flv .mxf.
همیشه می‌توانید با استفاده از پسوندی که در انتهای فایل هست تشخیص دهید که ویدیوی شما از چه فرمتی استفاده می‌کند.

کانتینرهای ویدیو ربطی به کیفیت ویدیوی نهایی ندارند. در عوض، کانتینر های ویدئویی فقط محفظه‌ای برای موارد مختلفی هستند که یک ویدیو را تشکیل می‌دهند، مانند کدک ویدیو، کدک صوتی، اطلاعات زیرنویس بسته و ابرداده ها.

نکته مهم اینکه کانتینرهای ویدیو یا همون محفظه، کدک ویدیویی نیستند. فقط یک محفظه ویدیویی را به عنوان جعبه ای در نظر بگیرید که اشیا را در خود جای می دهد.

کدک ویدیویی چیست؟

کدک های ویدیویی الگوریتم های کامپیوتری هستند که اندازه یک ویدیو را فشرده می کنند. بدون یک کدک ویدیویی، فایل‌های ویدیویی برای پخش از طریق اینترنت بسیار حجیم هستند.

خوشبختانه در عصر امروز ما انواع کدک های ویدئویی ساخته شده برای پروژه های خاص را داریم. برخی از کدک ها کوچک هستند و برای پخش در وب بهینه شده اند. در حالی که کدک های بزرگتر برای استفاده تنظیم رنگ یا VFX طراحی شده اند.

به عنوان یک موشن آرتیست درک هدف هر کدک مفید است. پس بیایید در موردش صحبت کنیم.

کدک های ویدئویی اینترافریم – فرمت های قابل ویرایش

اولین نوع کدک ویدیویی که باید به آن اشاره کنیم کدک درون فریم یا (INTRAFRAME) است. درک کدک های درون فریم بسیار آسان است. یک کدک درون فریم اساساً یک فریم را در یک زمان هم اسکن و هم کپی می کند.

کیفیت فریم کپی شده بسته به کدک و تنظیمات خاصی که استفاده می کنید متفاوت است. کدک های درون فریم در مقایسه با فرمت های میان فریم کیفیت بالاتری دارند. (که در موردش صحبت خواهیم کرد)

فرمت های محبوب درون فریم عبارتند از:

• ProRes
• DNxHR
• DNxHD
• Animation
• Cineform
• Motion JPEG
• JPEG 2000
• DNG

کدک های درون فریم اغلب به عنوان فرمت های ویرایش نامیده می شوند، زیرا اغلب در فرآیند ویرایش به جای “تحویل به مشتری” استفاده می شوند. اگر در حال ویرایش یا کامپایل پروژه خود هستید، باید از قالب درون فریم استفاده کنید. 90 درصد از پروژه هایی که از افترافکت ارسال می کنید باید در قالب درون فریم خروجی گرفته شوند. در غیر این صورت احتمالاً با شروع ویرایش، کیفیت خود را از دست می دهید.

کدک های ویدئویی اینترفریم – فرمت های تحویل

در مقابل، کدک های ویدئویی میان فریم یا (INTERFRAME) بسیار پیچیده تر و فشرده تر از درون فریم هست. کدک های میان فریم از فرآیندی به نام ترکیب فریم برای به اشتراک گذاری داده ها بین فریم ها استفاده می کنند.

فرمت های محبوب میان فریم عبارتند از:

• H264
• MPEG-2
• WMV
• و MPEG-4

این فرآیند تا حدی گیج کننده است، اما اساساً سه نوع بالقوه فریم ویدیویی در یک کدک میان فریم وجود دارد: فریم های I ,P و B.

فریم های (I): کل فریم ها را بر اساس نرخ بیت اسکن و کپی می کند. مشابه درون فریم.

فریم های (B): فریم بعدی را برای اطلاعات مشابه اسکن می کند.

فریم های (P): فریم های بعدی و قبلی را برای اطلاعات مشابه اسکن می کند.

در نتیجه، فرمت‌های ویدیویی میان فریم در فرآیند ویرایش ایده‌آل نیستند زیرا با هر خروجی که گرفته می شود مقدار زیادی کیفیت را از دست خواهید داد. در عوض، کدک‌های میان‌فریم به‌عنوان یک قالب تحویل برای ارائه به مشتری پس از تکمیل کل پروژه استفاده می‌شوند.

فضای رنگی

در ویدئو، رنگ با ترکیب کانال های قرمز، آبی و سبز برای ایجاد هر طیف رنگی ایجاد می شود. برای مثال رنگ زرد از ترکیب قرمز و سبز ایجاد می شود. سایه دقیق هر رنگ به مقدار هر کانال RGB بستگی دارد. اینجاست که کدک های ویدیویی وارد عمل می شوند.

هر کدک ویدیویی عمق رنگی (سایه) دارد، که روشی فانتزی برای گفتن تعداد سایه های مختلف است، که هر کانال RGB می‌تواند داشته باشد.

به عنوان مثال، محبوب ترین نوع، 8 بیتی، تنها 256 سایه مختلف را برای کانال های قرمز، سبز و آبی نشان می دهد. بنابراین اگر 256*256*256 را ضرب کنید، می بینید که می توانیم 16.7 میلیون رنگ بالقوه داشته باشیم. ممکن است رنگ های زیادی به نظر برسد، اما در واقعیت 8 بیت برای جلوگیری از مشکلات نواری رنگ در هنگام فشرده سازی گرادیان ها کافی نیست.

در نتیجه، اکثر موشن دیزاینر ها هنگام ویرایش ویدیوهای خود ترجیح می دهند از کدک ویدیویی استفاده کنند که عمق رنگ 10 بیتی یا 12 بیتی داشته باشد. ویدیوی 10bpc (بیت در هر کانال) دارای بیش از 1 میلیارد رنگ و ویدیوی 12bpc دارای بیش از 68 میلیارد رنگ است.

برای اکثر موارد 10bpc تنها چیزی است که نیاز دارید، اما اگر VFX یا تنظیم رنگ زیادی انجام می دهید، ممکن است بخواهید ویدیوی خود را در قالبی که شامل رنگ 12 بیتی است خروجی بگیرید زیرا می توانید رنگ های بیشتری را تنظیم کنید. به همین دلیل است که عکاسان حرفه ای به جای JPEG تصاویر RAW را ویرایش می کنند.

بیت ریت

بیت ریت مقدار داده ای است که در هر ثانیه توسط کدک خاصی که استفاده می کنید پردازش می شود. در نتیجه، هرچه میزان بیت بالاتر باشد، ویدیوی شما کیفیت بهتری خواهد داشت. اکثر کدک‌های ویدیویی اینترفریم در مقایسه با کدک‌های ویدیویی درون فریم، نرخ بیت بسیار پایینی دارند.

به‌عنوان یک طراح موشن گرافیک، توصیه شخصی من این است که از یک پیش تنظیم برای کدک مورد استفاده خود استفاده کنید. اگر متوجه شدید کیفیت ویدیوی شما کمتر از حد ایده آل است، میزان بیت را بالا ببرید و دوباره امتحان کنید. برای 90 درصد از پروژه‌هایتان، مجبور نیستید لغزنده نرخ بیت را تنظیم کنید، مگر اینکه با مشکلات فشرده‌سازی بزرگی مانند ماکروبلاک یا باندینگ مواجه شوید.

توصیه های کدک ویدیویی

در اینجا کدک های پیشنهادی ما برای پروژه های موشن گرافیک آمده است. اینها نظرات شخصی ما بر اساس تجربه ما در صنعت است.
ممکن است یک مشتری درخواست فرمتی بخواهد که در این لیست ارائه نشده است، اما اگر از کدک های زیر در پروژه های خود استفاده می کنید، تقریباً می توانید تضمین کنید که در طول فرآیند MoGraph با هیچ مشکلی مرتبط با کدک مواجه نخواهید شد.

امیدوارم این مقاله برای شما مفید بوده باشد. وقتی صحبت از کدک هایی مانند زیرنمونه برداری و مسدود کردن کروما به میان می آید، حتی چیزهای بیشتری برای یادگیری وجود دارد، اما افکار مطرح شده در این پست مهمترین چیزهایی است که باید به عنوان یک هنرمند موشن گرافیک به آن توجه داشته باشید.